Polibiusz

Polibiusz był synem Likortesa, strategosa Ligi Achajskiej, a zatem pochodził z zamożnej rodziny, która zapewniła mu wysokie wykształcenie. Sam wspierał neutralność Achajów podczas trzeciej wojny macedońskiej. Po rzymskim zwycięstwie w bitwie pod Pydną, to właśnie z tego powodu Polibiusz został przywieziony jako zakładnik do Rzymu, gdzie był zmuszony żyć przez 17 lat. Tutaj był odpowiedzialny za wychowanie dzieci zamożnych rodzin. Po odzyskaniu wolności udał się do Afryki, gdzie całkowicie poświęcił się studiom historycznym. Był na przykład obecny przy zniszczeniu Kartaginy.

Polibiusz stopniowo doszedł do wniosku, że dla narodów lepiej jest być pod panowaniem Rzymu i czerpać korzyści z tej sytuacji. Powrócił również do Grecji, gdzie pomógł konsulowi Lucjuszowi Mummiuszowi zorganizować nową formę rządów. Następnie powrócił do Rzymu, aby dokończyć swoje prace.

Według Polybiusza, rząd w społeczeństwie działa w cyklu. Na początku jest chaos, który zamienia się w monarchię (jednostka decyduje o wszystkim), która zamienia się w tyranię (jednostka zaczyna nadużywać władzy), która zamienia się w arystokrację (obalenie tyrana i rządy najlepszych), która zamienia się w oligarchię i która zamienia się w demokrację. Wtedy każdy będzie chciał rządzić i znów zapanuje chaos.

Jego najważniejszym dziełem jest 40 książek, które nazwał "Historią". Tylko jedna trzecia z nich przetrwała. Dzieło to opiera się na pracy historyka Timaeusa i opisuje, w jaki sposób Imperium Rzymskie stało się światową potęgą. Napisał dzieło zgodnie z trzema zasadami, które sam sobie wyznaczył (badanie i krytyka źródeł, osobista znajomość miejsc i doświadczenie polityczne). Zawsze starał się wyjaśnić, dlaczego dany fakt miał miejsce, co go poprzedziło i jakie były jego konsekwencje.

Wielu jego następców czerpało z jego pracy.