Jan Filopon

Jan Filoponus był chrześcijańskim filozofem, który zajmował się logiką, filozofią, fizyką i teologią.

W młodości studiował pod kierunkiem neoplatończyka Ammoniusza, ucznia Proklosa. Stał się wielkim krytykiem Arystotelesa poprzez swoje idee dotyczące wieczności wszechświata. Skrytykował ten argument, używając na przykład doktryny ruchu. Zastąpił samą ideę własną teorią, zgodnie z którą ciało wprawione w ruch zawiera pewną ilość energii, dzięki czemu porusza się nawet po ustaniu siły. Ciało to porusza się aż do wyczerpania energii. Stało się to jednym z prekursorów teorii bezwładności.

W późniejszych latach poświęcił się głównie kwestiom teologicznym, broniąc doktryny stworzenia z niczego. Napisał także kilka pism na temat Trójcy Świętej i chrystologii. Kiedy doktryna Kościoła stała się ugruntowana, nauki Filoponusa zostały uznane za heretyckie, a tym samym jego dalszy wpływ został znacznie ograniczony.

Nauki Jana Filoponusa były kontynuowane przez paryskich nauczycieli Jeana Buridana i Nicolasa Oresme. Jego drukowane pisma nadal pojawiały się w XV wieku i ostatecznie wywarły wpływ na Pico della Mirandola i Galileo Galilei.