Izokrates

Izokrates urodził się w zamożnej rodzinie, ale stracił majątek podczas wojen peloponeskich.

Jego nauczycielem był Gorgiasz z Leontini. W 390 r. p.n.e. otworzył w Atenach szkołę oratorską. Swoją dziedzinę nazwał "filozofią", choć w rzeczywistości była to "retoryka". Dla pomyślnej edukacji ucznia, według niego, konieczne były następujące elementy: (1) naturalne talenty ucznia, (2) interpretacja i przykład nauczyciela, (3) ćwiczenia praktyczne. Nie akceptował poglądu, że można osiągnąć wiedzę absolutną, jak twierdził Platon. Za cel postawił sobie sztukę uzasadniania opinii i wrażliwość na stosowność sytuacyjną.

Uważał monarchię za najlepszą formę rządów i podziwiał macedońskiego króla Filipa II. Widział w nim nadzieję na zjednoczenie Grecji i powstanie zjednoczonej siły przeciwko Persom.

Izokrates odegrał również rolę w historii rozwoju greckiego stylu prozy. Jego styl charakteryzuje się wykorzystaniem okresów i paralelizmów.

Isocrates wygłaszał tylko minimalne publiczne przemówienia i miał tendencję do zapisywania swoich opinii. Zachowało się trzydzieści jego pism i dziewięć listów. Swoje Listy skierował do Filipa Macedońskiego, doradzając mu, jak postępować w podboju Grecji, jak rządzić itp. Filip stosował się do tych rad do końca swojego życia. Podobnie jak Aleksander Wielki.