Mężem Afrodyty był Hefajstos. Nie mieli razem dzieci, ale Afrodyta była matką kilku potomków.Z bogiem Aresem miała trzech synów (Erosa, Fobosa, Deimosa) i córkę Harmonię.Z bogiem Hermesem miała syna o imieniu Hermaphroditus. Z bogiem Posejdonem miała trzech synów (Rodos, Herofil, Eryks), a z bogiem Dionizosem miała syna Priapusa. Z Anchizesem miała syna o imieniu Aineias.

Afrodyta zdradzała swojego męża z bogiem Aresem za każdym razem, gdy Hefajstos opuszczał dom. Wszystko uchodziło im na sucho przez długi czas, aż bóg słońca Helios odkrył kochającą się parę i rzucił na nich okiem. Natychmiast poinformował o tym Hefajstosa, który, choć bardzo zdenerwowany, zdołał zachować zimną krew i opracować plan złapania kochanków na gorącym uczynku i oskarżenia ich przed wszystkimi bogami.

Hefajstos wykuł niezniszczalną, ale jednocześnie miękką i delikatną sieć z brązu, którą umieścił wokół łóżka. Ogłosił żonie, że wyjeżdża na dłuższy czas. Kochankowie natychmiast się połączyli, ale kiedy obudzili się rano, okazało się, że są uwięzieni w sieci. Hefajstos wezwał wszystkich bogów i zażądał, aby Zeus zapłacił mu ogromny okup. Ale odmówiono mu. Inni bogowie również odmówili, z wyjątkiem Posejdona, który zakochał się w Afrodycie. Sytuację rozwiązał dopiero Hermes, który oświadczył, że gdyby miał Afrodytę u swojego boku, byłby spokojny pod trzema takimi sieciami. Wyjaśnił sytuację, a Hefajstos nie dostał ani złotówki. Nie było też rozwodu, ponieważ nadal kochał swoją żonę pomimo jej niewierności. Z drugiej strony Afrodyta, po deklaracjach miłości od Hermesa i Posejdona, spłodziła potomstwo z oboma bogami.

Starożytni Grecy poświęcili Afrodycie kilka zwierząt - delfina, gołębia, wróbla i jaskółkę. A także kilka roślin - mak, granat, mirt i różę.

 

Istnieje kilka interesujących faktów na temat bogini Afrodyty:

1. Afrodyta i Psyche

Afrodyta jest uważana za najpiękniejszą istotę na świecie. Ale pewnego dnia ta opinia zaczęła się zmieniać, gdy ludzie poznali Psyche. Była tak piękna, że ludzie czcili ją jak samą Afrodytę. Ale była rozgniewana i wysłała swojego syna Erosa, aby uderzył Psyche strzałą miłości, a ona zakochała się w najgorszym człowieku na świecie. Ale Eros nie mógł tego zrobić na widok Psyche, a wręcz przeciwnie, tak bardzo zakochał się w Psyche, że chciał się z nią ożenić. Miał jeden warunek, a mianowicie, że Psyche nigdy nie spróbuje dowiedzieć się, kim był. Obietnica została złamana pewnej nocy, a podczas oglądania piękna Érota, bożek został spalony, a zaraz potem odleciał.

W swoim smutku Psyche szukała miejsca, do którego mógł odlecieć, aż wyruszyła, by znaleźć jego matkę, Afrodytę. Odmówiła jej zobaczenia syna, mówiąc, że najpierw musi wykonać trzy niemożliwe zadania. Mrówki pomogły jej w pierwszym zadaniu (sortowanie różnych roślin strączkowych). W drugim zadaniu (czerpanie wody z czarnego źródła, które wpada bezpośrednio do podziemi) pomógł jej orzeł. W trzecim zadaniu (przyniesienie maści leczniczej z podziemi dla Érotha od Persefony) pomogła jej wyrocznia, która poradziła jej, aby wzięła dwie sztuki złota dla Charona, przewoźnika, na podróż w obie strony i dwa ciastka dla Kerbera na podróż w obie strony. Po powrocie do Afrodyty pozwolono jej odwiedzić Erosa. Psyche dała Zeusowi nieśmiertelność i ponownie ich poślubiła.

2. Miłość do Adonisa

Kiedy król Kinyras oświadczył, że jego córka Myrrha jest najpiękniejsza na świecie, Afrodyta postanowiła ukarać jego bluźnierstwo. Zrobiła to, zmuszając dziewczynę do kochania się z pijanym ojcem. Gdy król dowiedział się, co się stało, chciał zabić Myrrhę. Ale Afrodyta uratowała ją, zamieniając ją w drzewo. Kinyras pociął to drzewo na dwie części, z których wypadł mały chłopiec o imieniu Adonis, który został spłodzony ze wspomnianego kazirodztwa. Afrodyta ukryła Adonisa u Persefony, która go wychowała.

Kiedy Adonis dorósł, zarówno Persefona, jak i Afrodyta zakochały się w nim. Nie mogły dojść do porozumienia, z którą z nich Adonis powinien zostać, więc pozwoliły Zeusowi zdecydować. Zdecydował, że będzie z Afrodytą przez jedną trzecią roku, Persefoną przez jedną trzecią roku i odpocznie przez pozostałą jedną trzecią roku. Afrodyta nie potrzebowała wiele czasu, aby złamać Adonisa i poświęcić jej "odpoczywającą" trzecią część roku. To rozgniewało Persefonę, która powiedziała Aresowi o związku Afrodyty i Adonisa. Ares wpadł w furię, zabił młodzieńca i wrzucił jego duszę do Tartaru. Afrodyta następnie wymusiła na Zeusie, aby Adonis mógł opuścić Otchłań i spędzić letnie dni z nią, a jesienne z Persefoną.

3. Wyrok w sprawie Parid

Wszyscy bogowie zostali zaproszeni na ślub bogini Tetydy i króla Peleusa, z wyjątkiem Eris, bogini sporów. Postanowiła się zemścić, rzucając złote jabłko z napisem "Do najpiękniejszej" przed boginie Atenę, Herę i Afrodytę. Każda z bogiń upomniała się o jabłko i wybuchła wielka kłótnia, której nikt nie był w stanie rozwiązać ani załagodzić.

Dopiero bóg Hermes uznał, że trojański książę Parys, który nigdy wcześniej nie widział kobiety (spędził życie w górach z pasterzami), a zatem był jedynym, który mógł niezależnie ocenić piękno, może rozstrzygnąć spór. Kiedy wszystkie trzy boginie pojawiły się przed nim, był tak przytłoczony ich pięknem, że nie mógł podjąć decyzji. Boginie wykorzystały jego niezdecydowanie, by mu się przypodobać i złożyć oferty. Hera oferowała bogactwo, Atena chwałę, a Afrodyta miłość. Miłość kobiety tak pięknej jak same boginie. Parys przyjął ofertę Afrodyty i dał jej jabłko. W zamian zaprowadziła go do Sparty, gdzie porwał piękną Helenę (żonę króla Menelaosa i córkę Zeusa i jego kochanki Ledy). Wraz z nią Parys powrócił do Troi, by się z nią ożenić i objąć tron.

Rozczarowane boginie Hera i Atena zgodziły się na zemstę, co zapoczątkowało wojnę trojańską.

4. Wojna trojańska

Porwanie Heleny spowodowało kampanię wojskową Sparty, w której uczestniczyli król Menelaos, jego brat król Agamemnon z Myken, król Odyseusz z Itaki, władca Argosy Diomedes, Aias z Salaminy, Patroclus, Achilles i inni, wspierani przez Atenę i Herę. Sparta oblegała Troję przez dziesięć lat. Nie chodziło o obronę Troi per se, ale raczej z powodu sporu bogów. Koniec sporu nastąpił, gdy Zeus pozwolił bogom wziąć udział w konflikcie. Po stronie Troi stanęli Afrodyta i Apollo.

Wojna zakończyła się wkroczeniem Odyseusza do Troi za pomocą fortelu zwanego Koniem Trojańskim. Miasto zostało następnie splądrowane i spalone. Tylko garstka obrońców uciekła, prowadzona przez Eneasza.